" Feestje in de gevangenis "
1 april 2018 - Palvelichem, India
Lieve lezers,
Gisteren was een vrouwelijke gast zo aan het mopperen dat ze het hier een gevangenis vond. Dit zei ze trouwens al een paar dagen en nu zit ze er helemaal doorheen. Elke dag is natuurlijk hetzelfde ook al kunnen de behandelingen en het bijbehorende dieet verschillen. Dit gebeurt niet dagelijks, eerder wekelijks en dan blijkt wel weer hoe moeilijk het is om hier je behandeling te volgen. Tranen met tuiten huilt ze al 2 volle dagen en zit ze maar in haar cottage. Erg sneu. Regelmatig komt er wel iemand bij haar kijken evenals de dokter. Zoals ik al eerder schreef; it's always the mind. Ze is gelijk met Inge aangekomen dus is ze hier ook al weer 3 weken. Ze (de meesten niet) kan niet van het terrein af, alleen maar voor een wandeling langs de rivier maar die heb je na 3 weken ook wel gezien en wil je wel eens ergens naartoe. Hier heeft ze het heel moeilijk mee wat begrijpelijk is. Ook zij heeft kanker en ze heeft dus veel te verwerken. Er is een mogelijkheid voor een enkeling om naar een paar winkeltjes te gaan, 40 minuten heen en ook nog eens 40 minuten terug lopen of 20 minuten met de Tuk Tuk. Dat is meestal pas tegen de tijd dat je in staat bent naar huis te gaan. Helaas, hier dus geen vertier. Gisterenavond was er dan toch wel een avondvullend programma. Er was een speciale Pooja ( briefje met de juiste naam ligt in mijn cottage) Deze Pooja is 1x per maand voor alle gasten die al hun negatieve "bagage" weg willen gooien. Een hele organisatie want alles wordt uit de kast getrokken tijdens deze mantra. We moeten rondjes lopen, we krijgen dan tijdens de ronde onze zegeningen en moeten tijdens deze rondes stokjes, bloemen, andere kruiden e.d in het vuur gooien en niet te vergeten, onze mantra's meezingen. We kennen er maar 1 dus de rest was playback. Ontdoe je van alle ballast, zoiets is het dus. Nou dit was best vermakelijk. Alleen de man al die deze mantra verzorgde, erg komisch. Zeer grote, groffe man met een hele dikke buik en lang haar, ook op zijn rug. Hij had uiteraard zo'n lange traditionele rok aan maar deze was toch iets anders geknoopt dan we hier normaal gesproken zien. Er ging een reep stof vanuit zijn rug onder de benen door en dan zat het aan de voorkant weer vast. (Richard zal ik vragen voor de foto). Je zag dus best veel van zijn benen en regelmatig stond hij krom...........afijn jullie weten al waar ik naartoe wil. Ik vroeg mij dus af of hij daaronder een onderbroek draagt ? Ik kon het niet zien en Inge wist het ook niet. Toen op dat moment ook nog eens een heilige koe luid begon te loeien kregen we al weer de slappe lach en dit ging moeilijk over. Toch erg lief dat hij en zijn "collega " ons van alle negatieve energie willen verlossen. Zijn collega hielp met allerlei hand- en spandiensten. Hij verzorgde de materialen die we in het vuur konden gooien en gaf ons water, olie, vuur en voedsel. Omdat Inge niet de kans kreeg om het voedsel stiekem weg te moffelen moest ze het maar opeten met het gevolg dat ze na de dienst een sprintje trok naar de toilet. Na de dienst maakte hij met iedereen een selfie. We hadden het die dag wel gehad met de diensten want om 08.00uur diezelfde dag zaten we al bij de pharmacy. Een lange zit van bijna anderhalf uur op de harde grond met een en dezelfde mantra, gezongen door het personeel om voor genezing en de medicijnen te bidden. We zeiden al zachtjes tegen elkaar; 'en wij vroeger maar mopperen als we een uurtje in de week naar de kerk moesten'. Nou dat zullen we noooooooit meer doen. Zo onrustig als wij stil zitten, zo rustig zit al het personeel, onverstoorbaar zingen ze door. Heel indrukwekkend en gek genoeg stopten ze gelijktijdig. Hoe ze het wisten wanneer ze moesten stoppen ? Ik weet het niet, ik vraag veel maar hun engelse taal is zo beperkt dat ik er uiteindelijk nog niet veel van begrijp. Ook daar kreeg je heilig voedsel. S'avonds namen we nu dus maar ons kleine inklapbare stoeltje mee want nog eens op die stenen zitten dat konden onze stijve (vergeleken met de Indiase mensen hier) lichamen die dag niet meer aan. Uiteraard waren de andere gasten erg jaloers.
Lieve lezers, ik stop ermee want ik wordt lek geprikt door de muggen hier bij de computerruimte met de typemachine en ik loop nog in korte mouw en korte broek. Fijn doelwit voor de mug ben ik dus.
Ik denk dat ik even een paar dagen geen blog schrijf want de dokters hebben voor mij een behandeling in de gedachten ( Dr Nimmi heeft beloofd maar voor 1 dag) zodat ik een hele dag gebonden ben aan de cottage en sprintjes moet trekken naar de toilet. Nou, moet lukken 1 dag...............hoop ik.
Groetjes !!!!!
Bert en Jennie
Liefs en een dkke knuf🍀🍀 Thea.
Namaste Els