LOTGENOOT

Lieve lezers,

Zoals een aantal van jullie weten, heb ik hier in de AYV een lotgenoot. Ik zal hem W.K. noemen. Het is een man, woont in Amerika en is getrouwd met een lieve man. We steunen elkaar. Afgelopen week was zijn man jarig en hij heeft voor hem een "kunstwerkje" gemaakt van rijstmeel, en dat via een foto naar hem doorgestuurd. Ik vond dat zo mooi van hem, dat hij aanbood om er ook 1 voor mij te maken. Nu heb ik dus een mooie vaas met bloemen van rijstmeel ( zie foto's) op mijn veranda en ik leg er elke ochtend 3 verse bloemetjes op. Zo fleurt de boel soms op. Het is een kleinigheidje maar stemt de mens wel vrolijk. W.K kan nu weer gaan oefenen op zijn creativiteit, hij had er zichtbaar plezier in. Elke dag loopt hij langs om te kijken welke bloemen ik er op heb gelegd.

Zo zijn we afgelopen week ook samen naar ziekenhuis Leo gegaan. Hij voor een CT-scan en ik voor mijn echo. Nou, dat heb ik geweten, nooit maar dan ook nooit meer ga ik hier naartoe. Het was zo vies en overvol, ik kreeg er stress van. Als je alleen al kijkt naar de vervuiling op de brandblusapparatuur, wil je de rest al niet meer weten. (zie foto). Ik moest ook nog naar het toilet. Hoe vaak wil je je wel niet bedenken om die ruimte in te gaan? Maar als je 1,5 thermoskan water hebt gedronken om een volle blaas te krijgen, dan snapt iedereen hoe het is afgelopen. Ik kreeg na afloop te horen dat de echo niet helemaal goed is gegaan, wat ik dacht? "Oh my God dit is niet grappig". Conclusie, ik moest het allemaal opnieuw ondergaan. Het zou zaterdag 19 mei worden in laboratorium Karuna. Daar ben ik de eerste keer ook geweest op 4 April en dan zouden ze de resultaten ook beter kunnen vergelijken. Niet dat het hier een proper paradijsje was, maar wel iets meer rust en overzicht. 

Tussendoor zijn ook mijn medicijnen aangepast, ik werd al gewaarschuwd dat ze heel zwaar zouden vallen en dat mijn lichaam er wel 6-7 dagen aan moet wennen. Dat heb ik dus geweten. Het leek wel een bom. Van het ene op andere moment lag ik op bed, niet in staat om veel te praten en compleet energieloos. Ik dacht "die gaan werken". Dit heeft 2 dagen geduurd en de 3e dag was ik weer redelijk goed gezelschap. Ondertussen kwam lotgenoot W.K  geregeld even langs. Ik was gelukkig wel helder, heb me geen moment verveeld met niks doen, dus zo erg was het nou ook weer niet. Dit duurt nu al 6 dagen, en ik heb nu elke dag wel krampen, diarree, en ander ongemak waaronder geen eetlust. En dan zijn er ook nog 2 andere medicijnen aan toegevoegd. ( geen wonder dat ik geen honger heb natuurlijk). Maatje 36 komt in zicht, en aangezien ik nu meestal in "te grote" kleren loop, voel je je niet altijd jezelf. Maar goed, laten we niet overal een punt van maken, mezelf opmaken, dat doe ik al niet meer vanaf de dag dat ik aankwam en mijn haar is 11 weken geleden voor het laatst geknipt. Jullie zullen me nog wel herkennen hoor, zo snel verander ik nu ook weer niet.

Ondertussen heb ik nog even via "videobellen" geholpen met de koffer van Erik in te pakken. "Jippie, hij komt er bijna aan".

Op zaterdag was het dan zover, time for the echo. Weer veel water moeten drinken maar bij de tweede "fotoshoot", is het dan toch gelukt met de mededeling dat de eierstokken flink zijn vergroot. De rechterzijde met wel 4 cm en de linkerzijde met 0,7 cm. Dat was paniek dus bij mij, hier had ik zeker niet op gerekend. Bij terugkomst in de AYV heb ik direct mijn begeleider verzocht om aan Dr. Nimmy ( zij had dienst, en is ook heel erg lief en goed) te vragen mij dezelfde middag nog de resultaten uit te leggen en te bespreken, want ik had grote zorgen. Die gaf ze: De dokters zijn nu bezig om de eierstokken te stabiliseren. Er is echter nooit geconstateerd dat er een tumor bij de eierstokken groeit, dat was ook nooit zichtbaar en zoals dr Nimmy het uitgelegd heeft groeit deze net zoals mijn baarmoeder en vleesbomen in 2016 gegroeid zijn en eruit moesten. De darm was tot nu toe de hoogste prioriteit, maar omdat deze nu stabiel en rustig is gaan ze zich nu focussen op de eierstokken. De darmen zagen er heel goed uit en ik doe het goed zei ze. De kanker moet eerst overal uit, dan wordt er weer een echo gemaakt en vervolgens over een tijdje diverse tumormarkers geprikt. Als die tumormarkers negatief zijn dan kan er aan een operatie worden gedacht, dit kan in Nederland. Volgens haar moeten de eierstokken eruit, want het is "massa" dat  er groeit en dat moet operatief worden verwijderd. Dit alles is ook met Dr. Vipin besproken. Eerst dus kankervrij. Dat betekent dus dat ik het vertrouwen moet hebben en na haar goede uitleg en zorgzaamheid, heb ik dat ook wel enigszins, al heb je altijd van die stemmetjes in het hoofd. Knop omdraaien en weer door dan maar. Alles gaat "SLOW, SLOW" zoals zij altijd zegt.

Voor nu dan, gelukkig, nog 2 dagen dan is Erik er. Bob brengt hem gezellig weg, en Timo blijft thuis op alles passen. Ik wacht ondertussen rustig op mijn "nieuwe kleding", nagelvijlen, scrubhandschoen, fleecedeken etc. Er zit zelfs een kado bij van Harrie en Gerrie. ( ik weet echt nog niet wat er in zit hoor, serieus !!). Erik moest keuzes maken wat er allemaal mee kon, mijn kussen helaas nog niet. Dan is 23 kg niet zo heel veel. De koffer zit dicht, er kan werkelijk niets meer bij in. 

Tot gauw lieve lezers, ik weet nog even niet wanneer ik weer een nieuwe blog schrijf, maar ik zal jullie ook niet te lang laten wachten.

Liefs Inge