Twinsister

Dag 14 (Voor Inge)

Lieve lezers,

Nadat ik gisteren om 10.50 uur vertrokken was van luchthaven Schiphol kwam ik dan lokale tijd om 01.05 uur aan. De vlucht had 20 minuten vertraging. De vliegreis verliep zeer voorspoedig. Ik vertelde al in een van de eerste blog dat ik bewust een andere vlucht genomen had om te vergelijken welke nu het prettigst is op zo’n lange reis. Ik ben er al achter. Inge vond dat ze niet genoeg eten kreeg op haar vlucht met Etihad Airways. Ik daarentegen heb er niets over te klagen gehad. Mijn voorraad energierepen die ik meegenomen had, had ik niet nodig. Mijn rechtstreekse vlucht met Jet Airways zat niet halfvol, lekker rustig dus. Het zou een lange zit worden. Om het eens uit te proberen heb ik voor het eerst steun pantykousjes gekocht op internet van het merk Falke, erg duur in de hoop dat deze mooier zouden zijn dan die van de Hema. Dat laatste viel wel een beetje tegen maar voor de rest zou ik bijna zeggen “de aankoop van het jaar”. Fantastisch, niks geen problemen met dikke of pijnlijke voeten en benen. In het begin van de vliegreis was ik niet slim genoeg om bezit te nemen van een rij stoelen om daarop te gaan slapen, maar na een paar uur tijdens een rondje lopen greep ik toch mijn kans.

Aangekomen in Bangalore liep ik maar met de stroom mee richting de visumcontrole. Daar moest ik nog zoveel formulieren invullen dat iedereen mij al voorbij ging en ik tenslotte nog als enige overbleef. Nòg weet ik niet waar dat allemaal voor nodig was en het zólang moest duren. Hij bleef maar kijken naar de visum. Ik heb maar niets gevraagd. De irisscan was zo gepiept bij mij, evenals de vingerafdrukken. Ik had geen zweethanden. Anderen zag ik al met zakdoekjes wrijven, wat ik allemaal wel komisch vond. Ik was toch opgelucht toen ik het geluid van de stempel hoorde.

Vervolgens kon ik doorlopen en werd mijn paspoort wederom gecontroleerd door een enorme chagrijn, (ik kon mij nog net inhouden). Toen was het even zoeken, blijkbaar zag een jongeman dat en kwam naar me toe om me te helpen met een karretje voor de bagage. Ik dacht dat het een service was van de luchthaven maar dat bleek niet zo te zijn. Er moest wel voor betaald worden, heb ik weer. Met creditcard dan maar want ik had nog geen contant geld en niet veel later kreeg ik bericht van de bank dat ie ook geblokkeerd was. Wilde die jongeman óók nog een tip. Toen zei ik chagrijnig van nee. Bij de uitgang stond een jongeman met een bijna niet leesbaar blaadje in zijn handen met mijn naam erop. Mijn cap driver. Een uiterst vriendelijke jongeman die geduldig wachte tot ik geld gewisseld had. Hij zou aan het eind van de rit natuurlijk ook een tip willen. Dat geld wisselen ging officieel en duurde ook lang, 4 man personeel was er voor nodig.

Het was een rit van 6 uur zei de chauffeur, ik dacht 7 uur. Later begreep ik waarom die een uur korter was. Ze rijden daar links van de weg maar dat was niet te merken. Het ging van links naar rechts en als hij er niet langs kon dan toeterde hij. Ik dacht, laat ik er mij maar niet druk over maken dan heb ik 6 uur lang stress en voor hem is het normaal. Door de vele neonverlichting in de straten kon ik toch veel zien onderweg. Ik deelde mijn noten en biskwie met de chauffeur en hielden nog een kleine stop. Deze stop was bijzonder grappig want ik moest plassen en dat kon ik achter een vaag hokje doen waar een hurktoilet was. Er was geen licht. Ik dacht, dat komt niet goed en zei dit tegen de chauffeur dat hij echt bij moest schijnen met zijn telefoon met de deur op een kiertje. We moesten beide lachen en vervolgden daarna onze weg. Deze ging verder door een Nationaal park en in nog minder dan 6 uur was ik aangekomen bij de AYV en kon ik Inge in alle blijdschap na haar Treatment ontmoeten. Iedereen wist al dat de twinsister  van Inge kwam en de gehele dag waren we een bezienswaardigheid. Toch fijn dat we iedereen konden laten lachen. Het is hier erg ingetogen zegt Inge. Nou daar ben ik niet zo van. Beetje leven in de brouwerij brengen heeft Inge nu wel even nodig. Dus nadat we samen onze ervaringen hadden uitgewisseld en ik mijn lange verhaal beschreven had, is de conclusie dat de rechtstreekse vlucht naar Bangalore toch het prettigst is.

Morgen vertel ik jullie meer over de extra zware behandeling die Inge moet ondergaan. Ik moet me nu omkleden voor de Yoga Nidra.

Tot gauw!